Συνέντευξη της Αργυρώς Μουντάκη στον Δημήτρη Ράλλη

 Εφημερίδα Θεσσαλία, ένθετο Διαδρομές, 27.4.2014

Με ένα καινούριο βιβλίο, απόλυτα επίκαιρο, εμπνευσμένο από την φλεγόμενη σχολική καθημερινότητά, έρχεται να κινήσει τη σκέψη και το συναίσθημα των παιδιών η συγγραφέας Αργυρώ Μουντάκη, που ζει και εργάζεται στο Βόλο ως καθηγήτρια Γερμανικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. «Το κορίτσι του Πέτρου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και θα παρουσιαστεί από τη συγγραφέα του στις 3 Μαϊου, 12:00 μμ. στο Public Βόλου.

Αργυρώ Μουντάκη: Η ομαδικότητα των παιδιών θεραπεία για πολλά προβλήματα

Κυρία Μουντάκη με την λογοτεχνία πώς ασχοληθήκατε;

Πρώτα ως παιδί και έφηβη, διαβάζοντας αναρίθμητα λογοτεχνικά βιβλία, έπειτα στις σπουδές μου, και συνεχίζω να την σπουδάζω… Η ανάγκη να γράψω λογοτεχνία ήταν επομένως φυσικό επακόλουθο, προέκυψε πηγαία!

Ποια ήταν αφορμή για να γράψετε «Το κορίτσι του Πέτρου»;

«Το κορίτσι του Πέτρου» είναι ένα βιβλίο γραμμένο με αφορμή το βρασμό που συντελείται μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες. Και δεν αναφέρομαι στα θέματα που αφορούν στους εκπαιδευτικούς, αλλά σε όλα αυτά τα θέματα που αφορούν στους μαθητές, στα παιδιά: Η ενδοσχολική βία, που ταλανίζει άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό τα παιδιά, και που παίρνει διάφορες μορφές: μη λεκτική βία, η γλώσσα του σώματος δηλαδή, λεκτική, αμιγώς σωματική αλλά και πρόσφατα και διαδικτυακή. Άλλο θέμα που με απασχολεί στο βιβλίο είναι οι διακρίσεις, που φέρνουν και τη βία. Επίσης η κρίση, που αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τους αλλοδαπούς που ήρθαν στην Ελλάδα ως μετανάστες και από τους Έλληνες που φεύγουν από την Ελλάδα αποτελώντας ένα νέο κύμα μεταναστών την 21^η χιλιετία, όντες μορφωμένοι και ενίοτε απελπισμένοι. Η σχέση ανάμεσα στα αδέλφια, που έχει διάφορες διακυμάνσεις, αλλά που, στις υγιείς πάντα περιπτώσεις, επικρατεί η αγάπη και η αλληλεγγύη. Η σημαντική συμβολή του γονιού στη διαπαιδαγώγηση αλλά και η ουσιαστική παρέμβαση του εκπαιδευτικού, που μπορεί με κάποιες απλές κινήσεις να φέρει την ομόνοια και την ισορροπία στην τάξη. Και τέλος το θέμα που αφορά στο πρώτο παιδικό καρδιοχτύπι, και στην αγνότητα, που το συνοδεύει. Είναι ένα βιβλίο λοιπόν βγαλμένο μέσα από την επαφή μου με τα παιδιά στα σχολεία έχοντας αφουγκραστεί τις αγωνίες τους και τα προβλήματά τους. Εξάλλου και η σειρά «Διαβάζω ιστορίες» στις εκδόσεις Μεταίχμιο, στην οποία εντάσσεται το βιβλίο χαρακτηρίζεται ως σειρά που «περιλαμβάνει σύνθετες ιστορίες, που διευρύνουν τους αναγνωστικούς ορίζοντες του παιδιού».

Θέλετε να δώσετε κάποιο μήνυμα με το βιβλίο αυτό;

Συνήθως γράφω δίχως να φαίνονται τα μηνύματα που θέλω να μεταφέρω. Ο άμεσος διδακτισμός με απωθεί. Τα μηνύματα μου είναι κρυμμένα πίσω από ενέργειες και λέξεις των ηρώων μου. Έτσι και τώρα. Μιλάω για θέματα, όπως για παράδειγμα η παγκοσμιοποίηση, δίχως να αναφέρεται πουθενά αυτή η λέξη, η ενδοσχολική βία, που επίσης δεν αναφέρεται λεκτικά, η συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά και άλλα θέματα όπως προανέφερα. Το πιο σημαντικό μήνυμα ίσως, κάτι που μου έχει δώσει η επιστημονική έρευνα και το πιστεύω ακράδαντα, το ανέλυσα και στο πρόσφατο συνέδριο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας με τίτλο «Αντιμετωπίζοντας την κρίση με τα μαγικά φίλτρα των παραμυθιών», είναι η συμβολή της ομαδικής εργασίας και του ομαδοσυνεργατικού πνεύματος ανάμεσα σε μαθητές. Το έχω δουλέψει ως εκπαιδευτικός, το έχω μελετήσει και ερευνήσει επιστημονικά και πιστεύω πολύ ότι η ομαδική εργασία μπορεί να θεραπεύσει πολλά προβλήματα και να φέρει τα παιδιά πλάι πλάι, να γίνουν μια ομάδα, μια δύναμη, να αντιμετωπίσουν όλα τα σύγχρονα προβλήματα: όχι μόνο την κρίση, αλλά και το ρατσισμό, την ενδοσχολική και γενικότερη βία αλλά και κάθε δυσκολία, που μπορεί να προκύψει. Η ομαδικότητα δημιουργεί συναισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης και ξεκινάει από την προσπάθεια να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος. Αυτό θα μπορούσε να είναι το γενικότερο μήνυμα του βιβλίου, αν και περιέχει και άλλα πολλά, καλά κρυμμένα…

Στο βιβλίο μέσα ευχαριστείτε κάποιους ανθρώπους…

Ναι, εκτός από την αγαπημένη μου Ζωρζ Σαρρή, που με είχε ενθαρρύνει να ολοκληρώσω το βιβλίο αυτό και γενικά με ενθάρρυνε πάντα, τους εκδότες μου Βάσω και Νώντα Παπαγεωργίου, που το στήριξαν, τον ψυχίατρο, ψυχαναλυτή και συγγραφέα Νίκο Σιδέρη, που έχοντας επιμεληθεί πρώτος το κείμενο, μου έδωσε την ασφάλεια να το προχωρήσω με την διπλή ιδιότητά του, του λογοτέχνη και του ψυχαναλυτή, που αποτελεί εγγύηση για το έργο μου. Και φίλους και συνεργάτες που το στήριξαν κάθε ένας με τον δικό του τρόπο. Ένα ευχαριστώ είναι πάντα λίγο…

Ποια η ανταπόκριση των προηγούμενων βιβλίων σας, τι εμπειρίες αποκομίσατε;

Τα προηγούμενα βιβλία μου αφορούσαν ένα μικρό μυρμήγκι, το Υπναρούδι. Και αυτά έχουν πολλά θέματα και αντίστοιχα πολλά κρυμμένα μηνύματα, έτσι είναι εξάλλου και η ζωή, αφορά πληθώρα θεμάτων και μηνυμάτων. Τα παιδιά το έχουν αγαπήσει πολύ το Υπναρούδι. Αν για κάτι χαίρομαι, είναι που το λιγότερο έχω συμβάλλει να σωθούν πολλά μικρά έντομα σε αυτόν τον πλανήτη, από παιδιά που μέχρι πρότινος τα εξόντωναν όταν τα έβλεπαν. Τα ίδια τα παιδιά μου το λένε αυτό! Και περαιτέρω μαθαίνουν έτσι να σέβονται και να εκτιμούν κάθε είδους ζωή πάνω στη γη. Επίσης με χαροποιεί που έρχονται γονείς και μου λένε ότι μέσα από το βιβλίο μπόρεσαν να μιλήσουν πιο εύκολα στο παιδί τους για θέματα δύσκολα, όπως είναι το διαζύγιο. Έχω γεμίσει το σπίτι μου με απίστευτο αριθμό από ζωγραφιές και γράμματα παιδιών, που αγάπησαν το Υπναρούδι και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Εξάλλου είναι μία σειρά βιβλίων, που πρωτοεκδόθηκε το 2005-2006, και το ότι ζει και είναι πολύ δημοφιλές ακόμη μου δίνει μεγάλη χαρά. Σημαίνει πολλά και για την λογοτεχνική του αξία.

Τα παιδιά ποιο είναι το κύριο αγαθό που σας δίνουν;

Από τα παιδιά στα σχολεία παίρνω πολλή αγάπη! Πραγματική αγάπη. Η αγάπη αυτή μου δίνει πολλή δύναμη, και νιώθω ευλογημένη για αυτή την επιλογή ζωής που έχω κάνει. Η καθημερινή επαφή μαζί τους μου δίνει και πολλά εναύσματα για σκέψη.

Σας έχουν πει κάτι που να σας ξαφνιάζει;

Τα παιδιά λένε καθημερινά πολλά πράγματα που μας εκπλήσσουν, αυτό που βίωσα έντονα φέτος στα σχολεία ως καθηγήτρια Γερμανικών ήταν η άποψη των παιδιών ότι μαθαίνουν μία ξένη γλώσσα για να φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό. Αυτό με ξάφνιασε και με στενοχώρησε γιατί σημαίνει πολλά για τις προσλαμβάνουσες των παιδιών από τους ενήλικες αλλά και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και αυτό που λέω είναι: Δεν διδάσκω Γερμανικά στα σχολεία για να φτιάξω μελλοντικούς οικονομικούς μετανάστες! Υπάρχουν τόσοι άλλοι λόγοι για να μάθει ένα παιδί μια ξένη γλώσσα!

Στο Βόλο ζείτε εδώ και λίγο διάστημα, πώς σας φαίνεται η ζωή εδώ;

Καταπληκτική! Είναι η δεύτερη φορά που ζω στο Βόλο. Είναι λοιπόν η δεύτερη φορά που έχω την καλύτερη εντύπωση για την πόλη και τους ανθρώπους της! Είναι μια πόλη που γεωφυσικά έχει όλα τα καλά, που δεν έχει αλλοιωθεί από τον τουρισμό, πράγμα που σημαίνει ότι έχει και απίστευτα πολλές προοπτικές, που έχει πολύπλευρη κουλτούρα και αξιοπρόσεκτο πολιτισμό, που οι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι και ανοιχτόκαρδοι, και που τελικά όλος αυτός ο υπέροχος συνδυασμός μπορεί να μαγέψει τον επισκέπτη και να τον καθηλώσει. Θα μπορούσα να σας μιλάω με τις ώρες για τον Βόλο και τους ανθρώπους του! Είμαι τυχερή που βρέθηκα εδώ, αλλά και τα παιδιά μου, που μεγαλώνουν σε μια πόλη ανθρώπινη, ποιοτική, με πολλές επιλογές για δημιουργικές δραστηριότητες και με Ανθρώπους με Α κεφαλαίο γύρω τους. Συχνά ευχαριστώ το σύζυγό μου γι’ αυτό, μιας και στο Βόλο βρεθήκαμε λόγω της δουλειάς του.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Εγώ σας ευχαριστώ, και που η εφημερίδα Θεσσαλία εκτός των άλλων με τιμά να είμαι συνεργάτης της!